Vakantieleed

Zolang ik me kan herinneren gaat er wel iets mis tijdens onze vakantie.
In Italië zaten we een keer lekker buiten te eten, toen de hele goegemeente zijn bord oppakte en naar binnen vluchtte. Wij zagen hiervan (te laat) het nut pas in toen een zwarte wolk muggen op het terras neerstreek en ons als enige slachtoffers volledig lek stak. We hielpen de plaatselijke drogist in één keer van zijn hele voorraad muggenzalf af!
Later, toen ons zoontje voor het eerst mee ging (het ventje was net anderhalf), had hij in Zuid-Frankrijk opeens meer dan 40 graden koorts (antibiotica, een week binnen blijven). De jaren er na gingen we wat minder ver weg, naar de Belgische kust. Je bent dan, als er iets gebeurt, in een paar uurtjes weer thuis, was de gedachte. Onze dochter (een jaar of drie) raakte haar lievelingsknuffel kwijt en kreeg de bof. Ikzelf kreeg een ontsteking aan mijn voet en heb thuis nog een week met mijn been omhoog gelegen.
De volgende jaren kozen we toch maar weer voor Frankrijk. We kennen daar nu meer artsen dan in Nederland! Vooral onze zoon is de brekebeen van de familie. De ene keer loopt hij één of andere uitslag op (een zalfje, twee weken niet in het water), de andere keer schiet hij met een zakmes uit als hij een tak aan het bijpunten is (hand gehecht, verband eromheen, mag niet nat worden). Het ergste was toen hij in een achter ons huisje gelegen riviertje ging vissen en zijn voet openhaalde aan een scherpe steen. “C’est très profond”, zei de dokter. Dat klopte, want je kon het hele binnenwerk van zijn voet goed waarnemen. Gelukkig gebeurde het aan het begin van de vakantie, zodat hij twee weken de tijd had om van de hechtingen te herstellen (niet zwemmen, héél voorzichtig lopen op de bij de plaatselijke pharmacie gehuurde krukken).
Zelf ben ik een keer gestoken door een giftige grasbewoner, die ervoor zorgde dat mijn enkel binnen enkele uren drie keer zo dik werd. Een paardenmiddel (daar zijn ze in Frankrijk niet flauw in) maakte dat we op de geplande dag toch weer naar huis konden rijden.
Een paar jaar terug hebben we voor het eerst ook een ziekenhuis bezocht. Zoonlief had zijn hand gekneusd, omdat hij met volle vuist een boom had gebeukt (zijn vakantievriendin was door een andere vakantieparkgast overgenomen en daar was hij erg boos over). De hand werd heel dik en blauw, vandaar dat we een visite aan de plaatselijke arts raadzaam achtten. Die stuurde ons naar een slechts 40 kilometer verderop gelegen streekziekenhuis. De foto’s daar wezen uit dat de hand weliswaar niet gebroken, maar dat volstrekte rust toch geboden was (niet zwemmen, niet tennissen). Toen we weer naar huis gingen, was zijn fototoestelletje ook nog zoekgeraakt. Gelukkig hebben we de röntgenfoto’s uit het ziekenhuis nog. Zulke vakantiefoto’s heeft niemand.