Parijs' terrasje

Een paar weken terug was ik voor mijn werk in Parijs. Ik zoek dan graag, als het weer het ook maar enigszins toelaat, een terrasje op. Ik zat net van nijn biertje te genieten (vijf euro voor een kwartliter!), toen twee redelijk bejaarde dames het tafeltje achter mij bezetten. Nederlandsen, zo bleek uit hun gesprek.
Dame A: "Hè hè, even uitpuffen, hoor."
Dame B: "Ja, ik ben blij dat ik die rode schoenen toch maar meegenomen heb. Met die zwarte houd ik dat geloop toch niet de hele dag vol."
A: "Wat zullen we nemen? (De ober komt inmiddels langs). Koffie maar?"
B: "Deux koffie sievoeplè."
Ober: "Deux café?"
B: "Wie!"
De koffie wordt gebracht.
A: "Nou, je krijgt een lepel erbij alsof je een kop soep krijgt, maar dat kopje lijkt wel een vingerhoedje."
B: "Als je er veel suiker indoet lijkt het wat meer."
A: "Ja, is ie niet bitter? Want dan krijg ik nog last van mijn maag!"
B: "Nee, dat valt mee. Weet je, ik vind zo'n klein kopje koffie eigenlijk net altijd een bonbon!"
Ik neem nog een biertje. Hoewel het me in de verste verten niet aan bonbons doet denken, smaakt het wel goed.