Barcelona, Brussel, Druk!

Even snel je weblog bijhouden, het valt vaak niet mee. Neem mij nou, wat ik allemaal niet gedaan heb de afgelopen dagen! Donderdag en vrijdag naar Barcelona. Werk. Er wordt een nieuwe auto geintroduceerd en daar moet een verslagje van komen. Schiphol, inchecken, vliegen, Barcelona, bus, hotel, wachten, dineren, slapen. Opstaan, ontbijten, rijden met die nieuwe auto. Koffiestop, weer rijden, persconferentie, heel snel lunchen, terug naar vliegveld, vliegtuig, opstijgen, landen, naar huis. Vrijdagavond, file. Thuis, tas uitpakken.

Tas inpakken. Want we hebben met z'n tweetjes privé een weekendje Brussel geboekt. Dat gaat een stuk relaxter. Rustig met de auto naar het centrum van Brussel, parkeergarage, hotel. Heerlijk samen de stad in, bekende en onbekende plekjes bezocht, 's avonds geen benen meer over. Heerlijk gegeten, op een verwarmd terras een wijntje gedronken, lekker geslapen. Uitgerust opgestaan, uitgebreid ontbeten, rondgeslenterd op het Vossenplein en daar de rommelmarkt bekeken, op ons gemakje naar Antwerpen gereden en daar lekker langs de Schelde en door het oude centrum gewandeld. 's Avonds weer thuis. Moe, maar voldaan zoals dat heet.
Maandag werken, snel het introductieverslag van de nieuwe Japanse auto geschreven. Net op tijd ingeleverd, want volgende week staat het in het blad. En dan maandagavond: een blog tikken, want: cursus journalistiek, blogs worden morgen beoordeeld. Ik hoop dat deze nog gelezen wordt!

Vakantiebagage

Onze landgenoten staan erom bekend een aanzienlijke hoeveelheid leeftocht mee te slepen naar hun vakantieadres. Auto’s waarvan de koplampen naar de hemel wijzen en de achterbumper over de grond sleept, hebben vaak een Nederlands kenteken, daar kun je donder op zeggen. De koffer ligt vol met kilo’s aardappelen en kratten bier! Je weet immers maar nooit wat voor vreemd voedsel de supermarkten in Duitsland, Frankrijk, Italië of Spanje verkopen. Misschien lust je het niet, of erger nog, word je er ziek van!
Ikzelf pak dat op onze vakantie naar Frankrijk heel anders aan. We gaan geen Nederlandse producten invoeren in een land waar het eten en drinken tot een soort kunst verheven is, is mijn keiharde stelregel. Dat is bij het inpakken wel eens moeilijk. “Zullen we wat broodjes en een rol beschuit meenemen voor de eerste dagen?”, probeert mijn vrouw. “In Frankrijk hebben ze lekker vers stokbrood”, pareer ik. “Pap, er moet wel hagelslag en pindakaas mee hoor”, roepen mijn kinderen, “want dat kennen ze daar niet”. “Die Fransen hebben de knoflookpaté en de schimmelkaas niet voor niets uitgevonden”, is mijn ijskoude weerwoord. “Maar dan stinkt onze adem zo als we ‘s avonds naar de disco gaan”, wagen ze nog een laatste poging. Met mij valt echter niet te sollen.
Zo begrijp ik ook de mensen niet, die een paar traytjes Heineken of Grolsch inladen. Ja, omdat het Franse bier wat anders van smaak is, nou en? Ook de blikken Unox knakworst en zelfs de potten groenten van Hak komen er bij mij niet in. Sterker nog, wij slepen juist voedsel mee terug naar het vaderland. Franse mosterd, vissoep, dozen wijn, provençaalse kruiden, blikken cassoulet, de meest vreemde inheemse gerechten maken met ons de terugreis. Als ik door zo’n gigantische supermarkt loop, kan ik nergens van afblijven. Die grote hammen, de poulet rôti, de lamskoteletten (soms zit er een vliegje op), de heerlijke sardines en oesters op de verse visafdeling, het enorme assortiment wijn, niets is veilig. Bij ons sleept juist op de terúgtocht de achterbumper over straat en wijzen de koplampen de lucht in.
U ziet, zo kan het ook. Als je maar stevig in je schoenen staat bij het inpakken, en onverbiddelijk op je standpunt blijft staan dat het niet nodig is Nederlandse eet- en drinkwaar mee te nemen. Als we de straat uit rijden, op weg naar la douce France, schiet me ineens iets te binnen. “Schat, heb je eraan gedacht die kruik jenever, die ik voor mezelf had klaargezet, in te pakken?”, vraag ik mijn vrouw.

Parijs' terrasje

Een paar weken terug was ik voor mijn werk in Parijs. Ik zoek dan graag, als het weer het ook maar enigszins toelaat, een terrasje op. Ik zat net van nijn biertje te genieten (vijf euro voor een kwartliter!), toen twee redelijk bejaarde dames het tafeltje achter mij bezetten. Nederlandsen, zo bleek uit hun gesprek.
Dame A: "Hè hè, even uitpuffen, hoor."
Dame B: "Ja, ik ben blij dat ik die rode schoenen toch maar meegenomen heb. Met die zwarte houd ik dat geloop toch niet de hele dag vol."
A: "Wat zullen we nemen? (De ober komt inmiddels langs). Koffie maar?"
B: "Deux koffie sievoeplè."
Ober: "Deux café?"
B: "Wie!"
De koffie wordt gebracht.
A: "Nou, je krijgt een lepel erbij alsof je een kop soep krijgt, maar dat kopje lijkt wel een vingerhoedje."
B: "Als je er veel suiker indoet lijkt het wat meer."
A: "Ja, is ie niet bitter? Want dan krijg ik nog last van mijn maag!"
B: "Nee, dat valt mee. Weet je, ik vind zo'n klein kopje koffie eigenlijk net altijd een bonbon!"
Ik neem nog een biertje. Hoewel het me in de verste verten niet aan bonbons doet denken, smaakt het wel goed.

Vakantieleed

Zolang ik me kan herinneren gaat er wel iets mis tijdens onze vakantie.
In Italië zaten we een keer lekker buiten te eten, toen de hele goegemeente zijn bord oppakte en naar binnen vluchtte. Wij zagen hiervan (te laat) het nut pas in toen een zwarte wolk muggen op het terras neerstreek en ons als enige slachtoffers volledig lek stak. We hielpen de plaatselijke drogist in één keer van zijn hele voorraad muggenzalf af!
Later, toen ons zoontje voor het eerst mee ging (het ventje was net anderhalf), had hij in Zuid-Frankrijk opeens meer dan 40 graden koorts (antibiotica, een week binnen blijven). De jaren er na gingen we wat minder ver weg, naar de Belgische kust. Je bent dan, als er iets gebeurt, in een paar uurtjes weer thuis, was de gedachte. Onze dochter (een jaar of drie) raakte haar lievelingsknuffel kwijt en kreeg de bof. Ikzelf kreeg een ontsteking aan mijn voet en heb thuis nog een week met mijn been omhoog gelegen.
De volgende jaren kozen we toch maar weer voor Frankrijk. We kennen daar nu meer artsen dan in Nederland! Vooral onze zoon is de brekebeen van de familie. De ene keer loopt hij één of andere uitslag op (een zalfje, twee weken niet in het water), de andere keer schiet hij met een zakmes uit als hij een tak aan het bijpunten is (hand gehecht, verband eromheen, mag niet nat worden). Het ergste was toen hij in een achter ons huisje gelegen riviertje ging vissen en zijn voet openhaalde aan een scherpe steen. “C’est très profond”, zei de dokter. Dat klopte, want je kon het hele binnenwerk van zijn voet goed waarnemen. Gelukkig gebeurde het aan het begin van de vakantie, zodat hij twee weken de tijd had om van de hechtingen te herstellen (niet zwemmen, héél voorzichtig lopen op de bij de plaatselijke pharmacie gehuurde krukken).
Zelf ben ik een keer gestoken door een giftige grasbewoner, die ervoor zorgde dat mijn enkel binnen enkele uren drie keer zo dik werd. Een paardenmiddel (daar zijn ze in Frankrijk niet flauw in) maakte dat we op de geplande dag toch weer naar huis konden rijden.
Een paar jaar terug hebben we voor het eerst ook een ziekenhuis bezocht. Zoonlief had zijn hand gekneusd, omdat hij met volle vuist een boom had gebeukt (zijn vakantievriendin was door een andere vakantieparkgast overgenomen en daar was hij erg boos over). De hand werd heel dik en blauw, vandaar dat we een visite aan de plaatselijke arts raadzaam achtten. Die stuurde ons naar een slechts 40 kilometer verderop gelegen streekziekenhuis. De foto’s daar wezen uit dat de hand weliswaar niet gebroken, maar dat volstrekte rust toch geboden was (niet zwemmen, niet tennissen). Toen we weer naar huis gingen, was zijn fototoestelletje ook nog zoekgeraakt. Gelukkig hebben we de röntgenfoto’s uit het ziekenhuis nog. Zulke vakantiefoto’s heeft niemand.

Sterrenbeeld

Ik heb niks met horoscopen. Ik weet nauwelijks wat mijn eigen sterrenbeeld is. Maar sinds kort is mijn interesse gewekt, want in Engeland hebben ze onderzocht hoe de verschillende gesternten zich in het verkeer gedragen. Kijk, daar hebben we nou eens wat aan, aan zo'n onderzoek.
Schorpioenen blijken veilige chauffeurs: ze veroorzaken de minste schade. En Stieren moet je onderweg mijden, die zijn het vaakst bij ongevallen betrokken. Een Maagd levert weer het hoogste schadebedrag per aanrijding op. Waarom staat er niet bij, maar bij die Maagd kan ik wel iets bedenken. Al diens kreukelzones zijn nog intact natuurlijk, dus dan komt de klap extra hard aan.
Over de andere sterrenbeelden staat niets vermeld, maar met enige fantasie kun je wel verzinnen hoe die er voor staan in het verkeer. De Ram kan gevoeglijk over één kam geschoren worden met de Stier qua onbesuisdheid. Vissen en Watermannen zijn echte regenrijders. En als ik iemand tegenkom die een wat halfslachtig gedrag vertoont, omdat hij niet weet of hij nu rechtdoor, dan wel rechtsaf zal gaan, dan vermoed ik een Tweeling achter het stuur. De Weegschaal daarentegen heeft ongetwijfeld een uitgebalanceerde rijstijl. Het verbaast me dan ook dat die niet als veiligste verkeersdeelnemer uit het onderzoek naar voren komt. De Leeuw is de enige die ronduit voor zijn sterrenbeeld durft uit te komen: die rijdt natuurlijk Peugeot. Steenbokken bezitten stoere terreinauto's of crossen door de bergen op een mountainbike. Iemand die in een file veelvuldig van rijstrook wisselt moet een Kreeft zijn; die diersoort verplaatst zich immers zijdelings. En de Boogschutter is bij machte zijn voertuig in het kleinste gaatje te parkeren.
Toch mis ik in de Westerse horoscopen nog een teken dat veel weggebruikers, gezien hun verkeersgedrag, niet zou misstaan. De Chinezen kennen dat wel. Namelijk dat van het Varken.

dagelijksedingen

Steeds meer files

Regen? Dan wordt het voor veel Nederlanders lastig autorijden. Vandaag was weer zo'n dag. Het bereiken van de cursusplaats kost dan onmogelijk veel tijd. Bijna twee uur, waar dezelfde route zonder files slechts drie kwartier kost! Maar 's avonds laat op de terugweg hopen we weer door te kunnen rijden. Als Rijkswaterstaat tenminste niet met wegwerkzaamheden bezig is en twee van de drie rijstroken op de A12 afsluit....
http://www.anwb.nl